Miłość - siła, która rozkrusza lodowce.

Przychodzi sama. Nagle w serce się wdziera. Zaskakuje nieprzygotowanego człowieka. 

Nie pyta czy można, nie patrzy czy wolny, czy chciana - nie zwraca uwagi, wchodzi bez 

pukania i jest... Prosisz - odejdź! Nie słucha, chcesz ją zabić - to na nic. Dni sobą i noce 

wypełnia i życie całe odmienia. Siły dodaje i wiary, wiarę i siłę zabiera.

Cóż to takiego spytacie? To miłość przecież - słabość i siła człowieka. 

Tak moi drodzy, miłość ma różne oblicza. Potrafi kruszyć lodowce, ale może też bezlitośnie

ranić. Dzisiaj jednak z okazji zbliżającego się dnia zakochanych napiszę parę słów o tej 

pierwszej, szczęśliwej. Temat podpowiedziała mi firma Rabble sugerując by opisać jakąś 

ciekawą historię miłosną, w której siła miłości rozkrusza lodowce. 

Moja historia

Nie będę daleko szukać. Posłużę się przykładem z własnego życia. Nie wiem czy jest to 

ciekawa historia, ale prawdziwa, dająca dowód na to, że taka miłość istnieje. Skruszyłam 

kiedyś taki lodowiec, a właściwie moja miłość to zrobiła, miłość, która spadła na mnie jak

 grom z jasnego nieba w chwili kiedy najmniej się jej spodziewałam. Miałam wtedy 18 lat 

i dość facetów i cierpienia, wciąż przeżywałam bolesne rozstanie i wciąż kochałam. 

Nie brałam więc pod uwagę tego, że nowa miłość czai się tuż za rogiem i to taka, przy 

której poprzednie uczucie zbladło zupełnie. Nie będę pisać o szczegółach. Powiem tylko, 

że zakochałam się bez pamięci w momencie kiedy zobaczyłam go jak tańczy z inną 

dziewczyną. Był duszą towarzystwa, a swoim wyglądem i całym sobą przyciągał dziewczyny

jak magnes. Nie spotykał się z żadną na stałe, raczej się bawił. Czułam, że mam niewielkie 

szanse bo nie zwracał na mnie specjalnej uwagi. Jego koledzy za to owszem, ale ja już 

wiedziałam, że albo on albo żaden. Znowu cierpiałam i wtedy postanowiłam sobie, że 

będzie mój bo na to zasługuję. Chciałam być wreszcie szczęśliwa. Ale nie było to proste. 

Zastanawiałam się dlaczego taki jest, zimny i cyniczny, choć na pozór tryskający poczuciem

humoru. Dowiedziałam się, że powodem jest jego sytuacja rodzinna, żal do matki o rozpad 

małżeństwa rodziców i brak zaufania do kobiet. Moja sytuacja była tym gorsza, że nosiłam 

takie samo imię, jak jego matka. Nie poddałam się jednak, chociaż w żaden sposób nie 

okazywałam mu swoich uczuć. Czekałam na odpowiedni moment. Jako, że spotykaliśmy się

często całą paczką nie było to trudne. Odpowiedni moment nadszedł gdy zauważyłam, 

że coś go dręczy, tryskał humorem na pozór, ale kiedy inni zajęli się sobą i przez chwilę 

został sam, jego twarz powiedziała mi wszystko. Nie pytałam o nic, nie powiedziałam nic, 

tylko okazałam mu trochę czułości bez żadnych seksualnych podtekstów. Pogłaskałam go 

po głowie. Zauważyłam, że zamknął oczy, zupełnie tak jakby tego bardzo potrzebował. 

To była chwila, która otworzyła jego serce. Na drugi dzień przyszedł do mnie do domu i 

został na całe życie. Spotykaliśmy się codziennie na mieście albo u mnie, a on chłonął 

ciepło mojego domu jak oczarowany. Po miesiącu poprosił moją mamę o moją rękę.

Nie pobraliśmy się od razu bo oboje byliśmy dopiero w klasie maturalnej. Chodziliśmy 

ze sobą przez 4 lata jeszcze kłócąc się często o bzdury. Najczęstszym powodem była jego

zazdrość bez powodu. Rozumiałam z czego ona wynika, ale łatwo nie było. Znajomi nasi 

twierdzili, że jeśli się pobierzemy to wkrótce się rozwiedziemy. Ale nie mieli racji. 

Po ślubie wszystko się zmieniło. Kłótnie ustały zupełnie. Poczuł się pewniej, że mnie nie 

straci. Byliśmy szczęśliwi, urodziła się nam córeczka. Przetrwaliśmy wspólnie bardzo

ciężkie chwile związane z chorobami z rodzinie, moi rodzice zmarli, jego ojciec, pojawiły

się kłopoty finansowe, ja się rozchorowałam, ale nasza miłość nie zgasła, z każdym dniem 

była silniejsza. On był moją podporą w ciężkich chwilach i w chorobie, zawsze silny, 

zdrowy. Aż nagle, kiedy nasza córcia miała 10 lat poczuł się źle. Umarł dosłownie w ciągu 

miesiąca na raka, a mnie i mojemu dziecku świat się zawalił. Wiedziałam jednak, że muszę 

się pozbierać dla dziecka, nie miałam innego wyjścia. To były trudne lata, ale o tym nie 

będę dziś pisać. Chcę Wam tylko powiedzieć, że miłość nie umiera wraz z człowiekiem i 

chociaż jego już nie ma z nami, miłość została i dodawała mi sił w walce z prozą życia. 

Wiem, że kiedyś spotkamy się znowu. Zostawił mi po sobie nie tylko wspaniałą córkę, ale 

i swoja muzykę, którą tworzył, piosenki i utwory instrumentalne, którymi być może kiedyś 

podzielę się z Wami. 

A teraz na zakończenie chcę jeszcze powiedzieć, że warto kochać i dbać o tę miłość. 

Pamiętajcie o tym nie tylko 14 lutego, ale i przez cały rok. A jeśli macie ukochanego 

obdarujcie go czymś w ten szczególny dzień. Może to być nawet kartka, jakaś niebanalna 

np. z własnym rysunkiem albo wierszem. Dla tych co twierdzą, że talentu nie mają, 

podpowiem coś, z czego możecie skorzystać albo nie. 

1. propozycja 

2. propozycja 

Napiszę tu początek wiersza, który kiedyś napisałam, a który możecie wykorzystać bo jak 

wiadomo najtrudniej zawsze zacząć. Zacznę więc za Was, a Wy możecie dalej dołożyć coś

od siebie.

Kocham Cię za wszystko

I kocham Cię za nic

Za to co dajesz

Za to co zabierasz

Za to że jesteś 

Nawet gdy Cię nie ma

....

3. Propozycja

Jeśli chcecie obdarować ukochaną osobę jakimś prezentem to warto zajrzeć pod ten link, 

który podam poniżej z kodami rabatowymi do sklepu Douglas.. 

Kody rabatowe Douglas

To tyle na dzisiaj ode mnie. Proszę jak zawsze o komentarze. Ciekawa jestem czy Wy 

spotkaliście już taką miłość, która potrafi kruszyć lodowce? 

Jeśli jeszcze nie, nie martwcie się - ona przyjdzie sama.

KreoVita